Alanya w szczegółach
Alanya w szczegółach
Kiedy dominacja piratów zakończyła się wojną korakesyjną, która zakończyła się zwycięstwem rzymskiego Pompejusza w 65 roku p.n.e., miasto rozrosło się wraz z rozbudową murów i dodaniem nowych budynków w okresie rzymskim.
Zamek w Alanyi; W okresie bizantyjskim, jako Kalonoros, stało się ważnym punktem wypadowym dla żeglarzy i najbardziej ruchliwym portem Morza Śródziemnego.
Kościół w İçkale, Arap Evliyası, ruiny klasztoru na przylądku Cilvarda i pozostałości okrągłych murów miejskich, które ciągną się od Orta Hisar do İçkale, należą do okresu bizantyjskiego.
Kalonoros w 1221; Został on przekazany anatolijskiemu sułtanowi seldżuckiemu Alaaddinowi Keykubatowi przez właściciela zamku, Kyra Varta, a jego nazwę zmieniono na Alaiye.
I. Alaaddin Keykubat rozpoczął wielką działalność rekonstrukcyjną, kazał wznieść nowe mury i wzmocnić stare.
Inne konstrukcje zbudowane przez I. Alaaddina Keykubata to: duże cysterny, stocznia, czerwona wieża, zbrojownia, zespół pałacowy na Zamku Wewnętrznym.
Alaiye; W pierwszej połowie XIV wieku należało do najważniejszych miast Anatolii i Morza Śródziemnego jako wiodące miasto handlowe anatolijskich Seldżuków, ważna baza morska, ośrodek handlowy i stoczniowy mający silne stosunki z Egiptem i Syrią.
Alaiye; Wraz z upadkiem państwa Seldżuków na krótki czas przeszło ono w ręce Królestwa Cypru. Po księstwach Karaman i Alaiye w 1471 roku znalazło się pod panowaniem osmańskim.
Turcja posiada 83 dobra, z których 77 ma charakter kulturowy, 3 mają charakter naturalny, a 3 mają charakter mieszany (kulturowy/przyrodniczy) i znajdują się na wstępnej liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Zgodnie z Konwencją UNESCO o ochronie światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego, Państwa-Strony zobowiązane są do przekazywania do Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO swoich inwentarzy (tymczasowej listy) dóbr kwalifikujących się do wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Akta kandydatur przygotowane do dóbr znajdujących się na tej liście publikowanej przez Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO przekazywane są Komitetowi Światowego Dziedzictwa. Przygotowując Listy informacyjne, uwzględnia się także stan obiektów odpowiadający kryteriom określonym przez Komitet Światowego Dziedzictwa oraz ich cechy architektoniczne, historyczne, estetyczne i kulturowe, gospodarcze, społeczne, symboliczne i filozoficzne.
Nasza lista informacyjna, przesłana po raz pierwszy do Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 r., została zaktualizowana w latach 2000, 2009, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 i 2020.
